VGZ
Donderdag 30 mei mocht ik naar de VGZ naar aanleiding van mijn LinkedInpost die ik een maand eerder geplaatst had. 70.881 keer gezien, 25 reposts en 116 commentaren heeft deze post opgeleverd, een absoluut record voor mij. Daaruit blijkt hoe groot de problemen zijn waar wij met zijn allen tegenaan lopen.
Ik mocht iemand meenemen en heb gekozen voor Harm Jaap Smit; een heel bewuste keus, ik ben heel praktisch en breed georiënteerd omdat ik letterlijk overal kom en werk.
Harm Jaap is supergoed theoretisch onderbouwd en ratelt zo alle cijfers en feiten op, een superhandige en veelzijdige combi dus. Ik had collega’s door heel het land om casuïstiek en problemen gevraagd, waar ze tegenaan lopen. Zelf had ik natuurlijk ook genoeg voorbeelden, want ik zie genoeg. Of dit nu in de thuiszorg is, op de poli, intramuraal of bij de groothandel. Overal heb ik gezeten en mee kunnen kijken, dat geeft een redelijk compleet beeld. Ook ben ik op een enkel pgb na dan niet afhankelijk van de zorgverzekering en hoef dus ook niet bang te zijn voor mijn eigen toko.
Dat laatste was dan ook mijn eerste punt. We horen steeds dat er genoeg gecontracteerde zorgaanbieders zijn, maar ik zie anders. Ik werk met verschillende organisaties samen en zie de een na de ander omvallen: gestopt uit frustratie of failliet. Zo heb ik een cliënt met complexe wonden die telkens terugkomt. Ben met de derde thuiszorgorganisatie bezig. De huidige is een niet gecontracteerde, die kan ik gewoon niet vinden daar. Geen ruimte. Dus pgb aangevraagd. Dat betekent een veel lager tarief als het geen Wlz is en loopt via de zorgverzekeraar. Ik ben daar in december begonnen en heb pas sinds kort een deel van de facturen betaald gekregen en nogmaals tegen een veel lager tarief. Een deel is afgewezen, maar gelukkig heb ik nu een rechtstreeks mailadres gekregen van VGZ. Deze mensen kunnen helemaal geen pgb onderhouden, maar we hadden geen keus.
Dan hebben we het gehad over preventieve maatregelen. Er wordt veel te weinig aan preventie gedaan. Ook worden er in mijn optiek te veel pleisters geplakt en wordt er te weinig gekeken naar daadwerkelijke oplossingen. Ik heb het dan bijvoorbeeld over het pas inzetten van een luchtwisselmatras als de decubitus er al is. Er wordt dure therapie ingezet, maar kijken naar de oorzaken en de pijn onder controle krijgen, wordt vaak vergeten.
Huisartsen die niet weten wat ze met wonden moeten doen, daar ook nauwelijks in geschoold zijn; daar ontstaan heel veel onnodige complexe wonden. Maar wij als professionals mogen geen beleid bepalen terwijl wij minimaal een jaar geschoold zijn, specifiek op wonden.
Maar ik heb ook de werkdruk op de poli’s benoemd. Die mensen daar werken zich ongans met overvolle poli’s. Die druk zou fors minder kunnen worden als we samen zouden werken met goede wondprofessionals thuis. En dan heb ik het niet over die paar zorgaanbieders die de wondregie hebben. Want vanuit dat budget kun je ook maar beperkt wondzorg leveren.
En zo hadden we nog meer punten. Er leek goed geluisterd te worden, een deel was bekend maar een deel ook niet. Gaat er wat veranderen??? Geen idee, maar het is ons in ieder geval gelukt om aan tafel aan te schuiven. Nu vooral alle knelpunten met elkaar aan blijven geven.