Laatste column
Alweer de laatste NTVW en dus ook mijn laatste column. Ik weet nog dat Ton mij belde en vroeg of ik voor het NTVW wilde gaan schrijven. Dat vond ik best bijzonder, want Ton was altijd heerlijk kritisch op wat ik schreef op LinkedIn en het zeker niet altijd met mij eens.
Ik hou daarvan, vind het heerlijk als mensen een beetje tegengas durven geven en het gesprek aan durven gaan. En als je daar dan ook echt open voor staat, leer je daar allemaal van en blijf je lekker fris; blijf ik goed nadenken over waar ik mee bezig ben en of dit nog wel goed is of past. Dat is ook waarom ik zo graag lesgeef, collega’s opleid in de praktijk, en het fijn vind om af en toe met een collega mee te rijden of in een andere
‘keuken’ te kijken.
Het NTVW vind ik ook echt anders dan andere wondvakbladen. Daar heb ik ook wel eens wat voor geschreven, maar ben ik ook weer afgehaakt omdat alles tot achter de punt en komma bewezen moet zijn of terug te vinden moet zijn waar je het gelezen of geleerd hebt. En dat weet ik dan niet altijd meer of ik heb het gewoon door trial-and-error geleerd of per ongeluk, omdat iets blijkt te werken. Hier kon ik heerlijk schrijven zonder gedoe. De meesten weten inmiddels wel dat ik niet van gedoe hou, het leven is al moeilijk genoeg. En Ton gooide daar dan nog even een spellingscheck overheen, want dat is niet mijn kwaliteit, zullen we maar zeggen. Of als ik net even te fel was, maakte Ton het net even wat liever.
Zeker in het begin kreeg ik best de nodige kritiek op mijn schrijven. Ik denk vaak totaal anders dan andere collega’s in de zorg.
Inmiddels lijkt het erop dat collega’s er wat aan gewend geraakt zijn, hoor ik dat het hen ook aan het denken zet en merk ik heel voorzichtig dat er wel wat aan het veranderen is.
Wij hebben een prachtig beroep, veel kennis en expertise, en wij mogen daarvoor opkomen.
Ons niet weg laten zetten door mensen die verder geleerd hebben dan wij, want inmiddels weten wij ook wel dat die ‘knappe’ koppen niet altijd weten wat een goed wondbeleid is, met de juiste vervolgstappen, zodat we geen draaideur patiënten houden of creëren.
Dus Ton en Marie-Anne, dank jullie wel. Ton voor het vele jaren maken van het NTVW, de strijd voor betere (wond)zorg. De mooie gesprekken, je betrokkenheid, zowel zakelijk als privé.
Het is tijd voor wat meer rust in jouw leven. Geen deadlines. Je bent al langer doorgegaan dan menig ander gedaan zou hebben, anderen mogen het stokje overnemen, ook al is dat dan niet via het NTVW.
En Marie-Anne, jij bedankt voor het lenen van jouw man. Na al die uren druk met jullie vakbladen, sla ook jij een ander pad in.
Ik hoop dat jullie daar nog vele jaren van kunnen genieten.
Kus Debby